Nowoczesny program kształcenia i wysoki poziom nauczania sprawiły, że jezuici postanowili przekształcić kolegium w szkołę wyższą. Sprzeciw Akademii Krakowskiej spowodował, że szkoła nie została uniwersytetem. Uczniami byli przede wszystkim przedstawiciele wielkopolskich rodów szlacheckich i mieszczańskich, a nawet protestanci. Jezuici posiadali bogatą bibliotekę, od 1677 roku mieli własną drukarnię, prowadzili też teatr szkolny. Do programu nauczania wprowadzili nauki doświadczalne. Szkoła posiadała własne obserwatorium astronomiczne. Obecnie istniejące kolegium powstało w XVIII w. Budowę zaprojektowanego przez Jana Catenazziego gmachu rozpoczęto w 1703 r. Zdążono położyć fundamenty, gdy prace budowlane przerwała wojna północna. Dokończono je dopiero w l. 1722-32.

Od kasaty zakonu jezuitów budynek pełnił różne funkcje administracyjne (obecnie jest siedzibą Urzędu Miasta Poznania). Czy wiesz, że jesienią 1805 roku mieszkał tu car Rosji Aleksander I, a rok później, przez prawie trzy tygodnie cesarz Napoleon Bonaparte? A w latach 1815-1830 rezydował tutaj namiestnik Wielkiego Księstwa Poznańskiego książę Antoni Radziwiłł (w jego salonie, w 1828 r. koncertował prawdopodobnie Fryderyk Chopin).

Po przeciwnej stronie ul. Gołębiej znajduje się barokowy budynek dawnej szkoły jezuickiej, wzniesiony w poł. XVIII wieku. Wchodziła ona wraz z kolegium pojezuickim w skład dawnego kompleksu jezuickiego. Obecnie jest siedzibą Państwowej Szkoły Baletowej. Arkadowy dziedziniec wykorzystywany jest w lecie jako miejsce koncertów i przedstawień teatralnych. W czasach zaborów mieściło się tutaj Gimnazjum św. Marii Magdaleny, które podtrzymywało tradycje Kolegium Jezuickiego.